این گزارش توسط یوراسیانت منتشر گردیده، و مطابق با یک موافقت نامه مشارکت در صداهای جهانی بازنشر می شود.
وقتی تورسین بیک کابیولی پس از غیبتی 17 ماهه تحمیل شده از سوی مقامات چینی در فوریه به قزاقستان بازگشت، او می توانست شادی را در صورت همسرش اورالخان ببیند.
اما او به سختی صدای همسرش را می شنید، مگر اینکه او با صدای بلند صحبت می کرد.
کابیولی، قزاق تبار زاده شهرستان امین واقع در شمال غربی منطقه شین جیانگ چین می گوید پارگی پرده گوش راست خود را مدیون نگهبان بازداشتگاه پلیسی است که او سال گذشته برای مدت 6 روز را با حداقل غذا و آب در آنجا تحت بازداشت خودسرانه بود.
در مسیر رفتن به دستشویی کابیولی برای رفع تشنگی جهت نوشیدن از شیر آب بازگشت. نگهبانی که بیرون منتظر او بود صبرش را از دست داد و سیلی محکم به گوش او زد که منجر به درد و خونریزی در گوش وی گردید.
کابیولی به یوراسیانت گفت: “اگر من به مافوق او اعتراض می کردم، ممکن بود وضعیتم حتی بدتر هم شود.”
کابیولی یکی از نه بازداشتی سابق شین جیانگ می باشد که به دنبال آزادی از چین بدلیل مشکلات سلامتی در یک کلینیک شخصی واقع در آلماتی، بزرگ ترین شهر قزاقستان در حال درمان می باشد.
این ویزیت ها نتیجه کمپین جمع سپاری، سازماندهی شده توسط جن بونین، یک محقق روسی-آمریکایی ، و مؤسسه بین المللی ابتکار حقوقی (ILI)، یک سازمان حقوقی قزاقستانی می باشند.
سمعک 500 دلاری که پروژه جمع سپاری برای کابیولی خرید، یکی از گران ترین برداشت ها از محل بودجه اولیه بود که تا سقف 6.000 دلار آمریکا افزایش یافت و اکنون وارد مرحله دوم شده است. دست کم یک بازداشتی سابق دیگر که سیلی خوردن در حبس را گزارش نموده نیز با مشکل از دست شنوایی که قابل درمان نمی باشد، مواجه است.
کابیولی درمورد سمعک گفت: “آن همچون هدیه ای از سوی خداوند بود. احساس می کنم دارم به خود خودم باز می گردم.”
کابوس شین جیانگ کابیولی پس از سفر از قزاقستان به امین برای حضور در خاکسپاری یک خویشاوند در سپتامبر سال 2017، زمانی که اوراق خود را برای درخواست شهروندی ارائه نموده بود، شروع شد.
سفر او با سرکوب امنیتی شدیدی در منطقه همراه شد که با ضبط میلیون ها پاسپورت متعلق به اقلیت های ترک و مسلمان آغاز گردید.
تا پایان سال شین جیانگ با تکمیل مراکز حبس ایجاد شده برای “بازآموزی” اقلیت ها درجهت ایجاد حکومت پلیسی آتی تغییر شکل داده بود.
بازگشت کابیولی در فوریه همان سال بلافاصله پس از ادعای وزیر امور خارجه قزاقستان مبنی بر اجازه چین به بیش از 2000 قزاق تبار برای عبور از مرز به قزاقستان به عنوان یک “ژست مهربانانه”، واقع گردید.
آینا شورمونبایوا، مدیر ILI می گوید بیش از صد مورد از 162 نفری که سازمان او پرونده شان را نزد وزارت امور خارجه و سایر گروه های حمایتی بین المللی افشاء نموده بود، اکنون به سرزمین مادری خود بازگشته اند.
بسیاری از آنها همچون کابیولی روند درخواست تابعیت قزاقستان آغاز کرده بودند و حتی برخی از بستگان درجه آنها پاسپورت قزاقستان را دریافت نموده بودند.
هیچگونه جزئیاتی به عنوان دلیل و مدرک جهت ایفای نقشی بزرگ تر برای افراد بازگشته به وزیر امور خارجه که در مسئله بسیار حساس شین جیانگ با احتیاط وارد شده بود، ارائه نشد.
درحالیکه در شین جیانگ کابیولی شاهد ترس و وحشت گسترده ای بود که از سوی دولت چین به شهروندان غیر”هان” تبار در تلاش برای تغییر شیوه زندگی به آنها تحمیل می شد.
اگرچه او خود هرگز ساکن یکی از آن اردوگاه های حبس که مادرزن وی در آنجا نگهداری می شد، نبود.
آنگاه که اورالخان و فرزندانش درخواست آزادی کابیولی از چین و مادرزن او از اردوگاه حبس را نمودند، کابیولی و برادرزنش از سوی مراجع قانونی تحت مراقبت دائم و کنترل منظم بودند.
تحت این فشارها، برادر اورالخان ماه ها پیش از آنکه مادرشان از اردوگاه آزاد شود دست به خودکشی زده بود.
کابیولی پیغامی برای اورالخان حاوی اعلام تمایل خود برای طلاق از او ارسال نمود که وی بیدرنگ به عنوان پیغامی ارسال شده تحت اجبار آن را رد نمود.
کابیولی به یوراسیانت گفت درجریان این کمپین ارعاب درجایی مراجع امین او را مجبور به مخدوش کردن سنگ قبرهای چند خانواده نمودند.
به کابیولی برای بازداشت کوتاه ولی آزاردهنده اش در اواخر سپتامبر هیچ دلیل رسمی ارائه نشد.
اما ارتباط او با قزاقستان – نزدیک ترین شریک تجاری چین در آسیای مرکزی – موضوع بازجویی های متناوب وی بود.
او پرسید: “آنها به من گفتند که قزاقستان در فهرست کشورهای تروریستی قرار دارد. اما من فکر می کنم که این چین است که یک کشور تروریستی می باشد. چگونه یک دولت که با شهروندانش همچون احشام رفتار می کند به خود اجازه صحبت کردن درمورد تروریسم را می دهد؟”
اهداءکنندگان به پروژه کمک های درمانی اغلب همان کسانی بودند که به پایگاه اطلاعاتی قربانیان شین جیانگ بونین، پایگاه ثبت آنلاین مشتمل بر بیش از 5000 شهادت برای افرادی که طعمه سرکوب های شین جیانگ شده اند، کمک نموده اند.
بونین می گوید که پروژه بر روی افراد بازگشته با مشکلات پزشکی نیازمند مراقبت های ویژه تمرکز کرده است.
او به یوراسیانت گفت که “یکی از بازداشت شدگان یک کیست مغزی دارد که باید برداشته شود. باتوجه به هزینه عمل، آن چیزی نیست که ما بتوانیم هزینه اش را پرداخت کنیم.”
مقوله ای که تلاش و سرمایه جمعی هنوز به آن وارد نشده، سلامت روحی و روانی می باشد، که بازداشت شدگان سابق و خویشاوندان آنها نیاز مبرمی به آن دارند.
کابیولی می گوید که اولویت او پس از بهبود شنوایی اش، بازسازی و تقویت عضلاتش جهت اشتغال در کارهای ساختمانی می باشد که او قبل از تحمیل هزینه های مالی و جسمی سنگین در شین جیانگ به آن مشغول بود.
اما اورالخان به اوراسیانت گفت که همسرش نسبت به آن مردی که در سال 2007 به شین جیانگ رفت، گوشه گیر تر شده است، و اینکه او وقتی که مهمان به خانه می آید به دلیل ترس از استراق سمع چینی ها تمایل به مخفی کردن گوشی همراه خود در گوشه دوری از خانه را دارد.
کابیولی افزود که “ما تماس های عجیبی با خانه داشته ایم، و من نگران فرزندانمان هستم.”
او با لبخند نگاهی به گوشی همراه روی میز انداخته و گفت: “حالا رابطه من با تلفن ها بهتر شده است.”
شورمونبایوا وزیر امور خارجه را بابت بازگرداندن قزاق تبارهای رها شده در بیچارگی و عسرت در شین جیانگ تحسین می کند، ولی او همچنین احتیاط مفرط دولت در مسئله شین جیانگ را مورد انتقاد قرار می دهد که باعث شده قزاقستان در محکومیت بین المللی سیاست های پکن مشارکت نکند.
این موقعیت توانایی دولت برای داخل شدن به موضوع احیاء قربانیان را محدود ساخته، و با مشاهده تلاش های جاری دولت برای استقرار مجدد زنان و کودکان برگشته از جنگ در سوریه که بنا به گفته وزیر امور خارجه از مراقبت های روانشناسی و پزشکی با حمایت بودجه دولتی بهره مند خواهند بود، تضاد شدیدی را به نمایش می گذارد.
قزاق های آمده از چین با چالش های زبانی، به دلیل عدم تکلم به زبان روسی، و دشواریهای اداری بر سرراه اخذ تابعیت و یافتن کار مواجه هستند.
“بسیاری از قزاق هایی که اخیراً به اینجاآمده اند، قربانیان شکنجه بوده و از آسیب های روانی رنج می برند. ولی مقامات آنها را تحت این عنوان دسته بندی نمی کنند.”