تصویر توسط ارشات عبدل احد که در آن اژدهای قرمز اشاره به دولت چین داشته و مردی که کلاه سنتی آسیای مرکزی بر سر و پیراهن آبی برتن دارد به نماد جنبش استقلال ترکستان شرقی می باشد. منتشر شده با مجوز.

بنا بدلایل امنیتی هویت نویسنده مقاله ناشناس نگه داشته شده است.

از ابتدای سال 2017، اقلیت اویغور ساکن چین در معرض یورش های روز افزون و صدور مجازات های حبس بی رویه از سوی مقامات چین قرار بوده اند. سیاست جدید دولت مرکزی چین مبنی بر پرونده سازی های قومی و مذهبی منجر گردیده که آن دسته از جوانان اویغور که امکانش را دارند، خاک چین را ترک کرده و عمدتاً در کشورهای مسلمان همچون مصر، ترکیه و مالزی در تبعید خودخواسته بسر ببرند.

11 میلیون اویغور ساکن استان غربی شین جیانگ چین قوم ترک زبان مسلمانی هستند که از زمان به قدرت رسیدن شی جین پینگ، رهبر چین، در سال 2012 در معرض آماج حملات سیستماتیک پکن بوده اند.  اویغورها که در تحلیل های سیاسی متداول در چین – شامل اظهارات دولتی و رسانه ها – از آنها به عنوان “جدایی طلبان از سرزمین مادری” یا به وضوح “تروریست” یاد می شود، از ابتدایی ترین حقوق انسانی خود، یعنی آزادی مذهب، تجمعات و اشاعه زبان بومی خود محروم بوده اند.

آزار و اذیت اویغورها به انواع گوناگون تعبیر می گردد: حبس، اغلب با صدور احکام سنگین بالای 10 سال، و اخیراً نگهداری در اردوگاه هایی که بنا به اظهارات شاهدان و منابع گوناگون، بیش از یک میلیون اویغور به همراه سایر اقلیت های مسلمان در آنها نگاه داری می شوند. با توجه به مخفی کاری اردوگاه های نگهداری که چین اصرار بر نامگذاری آنها تحت عنوان “مراکز آموزش شغلی” را دارد، ارائه آمار دقیق امری مشکل می باشد، ولی باور بر این است که تا کنون صدها و احتمالاً هزاران تن جان خود را در این اردوگاه ها از دست داده اند. جزئیات بیشتر در پایگاه داده های قربانیان شین جیانگ در دسترس می باشد.

صداهای جهانی با ارشات عبدل احد، 22 ساله اهل ختن، شهری واقع در صحرای تاکلاماکان در شین جیانگ، مصاحبه ای انجام داده است. ارشات هم اکنون به عنوان پناهنده در ترکیه سکونت دارد، درحالیکه پدر و برادر بزرگش که هرکدام به 18 و 10 سال حبس محکوم شده اند، در چین می باشند. ارشات با توجه به اینکه در مصر تحصیل کرده، قادر به بازگشت به چین نمی باشد؛ چراکه مصر کشوری است که پکن آن را در فهرست 26 کشور “حساس” قرار داده است، بدین معنی که هر اویغوری که به قدر کافی خوش شانس بوده که امکان سفر، تجارت و یا تحصیل در یکی از این کشورها داشته باشد، به محض بازگشت به چین تحت بازجویی قرار گرفته، اغلب مورد آزار و اذیت واقع شده، و گاهی اوقات نیز زندانی گشته یا به اردوگاه ها فرستاده می شود.

این مصاحبه در تلفن به زبان اویغوری انجام گرفته و به اختصار بازنویسی شده است.

صداهای جهانی: چرا تصمیم گرفتید که به سفر به مصر سفر کنید؟

Ershat Abdul'ehed (EA): I just wanted to learn more about my religion, Islam. My plan was to study and then go back home. When I went to Egypt for studies in 2015, there was absolutely nothing illegal about doing such a thing. My father Abdul’ehed Jume, accompanied me to Egypt to get settled, and then returned home to Hotan, in Xinjiang, where he was running a successful business selling car parts. My older brother, Abubekir Abdul’ehed, was also working in the family business. In February 2016, Abubekir came to Egypt to visit me for two weeks.  

ارشات عبدل احد: من قصد داشتم که بیشتر در مورد دین اسلام بیاموزم. برنامه ام تحصیل و سپس بازگشت به خانه بود. زمانیکه برای تحصیل به مصر رفتم، ابداً هیچ چیز غیرقانونی در رابطه با این موضوع وجود نداشت. پدرم، عبدل احد جمعه، برای یاری رساندن در اسکان مرا به مصر همراهی نمود، و سپس به ختن در شین جیانگ بازگشت. وی در آنجا کسب و کار موفقی در زمینه فروش قطعات یدکی ماشین داشت. برادر بزرگم، ابوبکر عبدل احد، نیز در این پیشه خانوادگی مشغول به کار بود. در فوریه سال 2016، ابوبکر برای مدت دو هفته برای ملاقات من به مصر آمد.

صداهای جهانی: چه اتفاقی برای آنها افتاد؟

EA: Both got arrested in early 2017, but we never got any information about the reason for that arrest, so I just have my own theory. The only reason I can think of, is that my father is punished for sending me to study in Egypt. And for my brother – that he went to Egypt to visit me. Plus, the Chinese authorities have targeted many wealthy and successful Uyghurs in recent years, and my father is one of them. All my family knows is that both are held in a prison in Ürümqi [the capital of Xinjiang region]. We have no news about their health status or about their charges, and I am particularly worried about my brother because just a month before his arrest, he went through kidney surgery.

ارشات عبدل احد: هر دوی آنها در اوایل سال 2017 بازداشت شدند، ولی هرگز هیچ اطلاعاتی از دلیل بازداشت آنها به ما داده نشد، بنابراین من در این خصوص تئوری خودم را دارم. تنها دلیلی که به ذهن من خطور می کند این است که پدرم برای فرستادن من به مصر جهت تحصیل مجازات می شود. و برای برادر بزرگم تنها دلیل ممکن می تواند سفرش به مصر برای ملاقات من باشد. علاوه بر این، مقامات چینی در سال های اخیر بسیاری از ایغورهای موفق و ثروتمند را هدف حملات خود قرار داده اند، که پدر من یکی از آنها می باشد. اعضای خانواده می دانند که هردوی آنها در زندانی در اورومچی [مرکز استان شین جیانگ] نگهداری می شوند. ما هیچ اطلاعی از وضعیت سلامت آنها و اتهامات آنها نداریم، و من به خصوص نگران برادرم هستم که یک ماه قبل بازداشت شد، چراکه او اخیراً یک عمل جراحی کلیه داشته است.

صداهای جهانی: اکنون شما چگونه با خانواده خود در شین جیانگ در تماس هستید؟

EA: I am completely cut off now. My relatives deleted us from their Wechat accounts [the main social media app in China], and in the current situation I am also worried that they will get some kind of retaliation from the authorities if I try to contact them. In June 2017, I moved with my mother and sister, who had been visiting me, from Egypt to Turkey, This is the only family I am in touch with now. 

ارشات عبدل احد: من در حال حاضر بطور کامل ارتباط خود با آنها را از دست داده ام. خویشاوندانم مرا از حساب ویچت خود [سرویس پیام رسان چند منظوره در چین] حذف کرده اند، و در اوضاع فعلی نگران این هستم که اگر آنها اقدام به تماس با من نمایند، مبادا با اقدامات تلافی جویانه مقامات مواجه شوند. در ژوئن سال 2017، به همراه مادر و خواهرم که برای ملاقات من به مصر آمده بودند، به ترکیه نقل مکان نمودیم. آنها تنها اعضای خانواده ای هستند که من هم اکنون با آنها در تماس می باشم.

صداهای جهانی: چگونه خود را با شرایط جدید زندگی در ترکیه سازگار می کنید؟

EA:  Here I am studying sociology, but I find it very hard to perform. Many Uyghur students in Turkey face a similar situation: we are deeply affected by the fact we are being separated from our parents, and are not able to contact them. We are living in a nightmare. We are constantly worried and feel hopelessness. It’s really difficult to focus on our studies in a situation like this. To me, the future looks very dark, and it’s not possible for me to lead a normal life.

ارشات عبدل احد: من در اینجا مشغول به تحصیل در رشته روانشناسی هستم، ولی گذران زندگی برایم بسیار سخت می باشد. دانشجویان اویغور بسیاری در ترکیه در وضعیتی مشابه بسر می برند: ما عمیقاً از این واقعیت رنج می بریم که از والدین خود دور بوده و قادر به تماس با آنها نمی باشیم. ما در یک کابوس زندگی می کنیم. ما همواره مضطرب بوده و احساس یأس و ناامیدی داریم. در وضعیت این چنینی تمرکز بر روی درس و تحصیل امری بسیار مشکل می باشد. در نظر من آینده بسیار تاریک است، و این برایم غیرممکن است که بتوانم زندگی عادی داشته باشم.

تصویر توسط ارشات عبدل احد که اشاره به برگزاری ماه رمضان در چین دارد. منتشر شده با مجوز.

صداهای جهانی: چگونه شد که تصمیم گرفتید به عنوان یک فعال اویغور وارد عمل شوید؟

EA: Following the initial shock and despair after learning about the arrests of my father and my brother, I didn’t know what to do. I just hoped that what really had happened wasn’t true. After two years passed without any news from them, I wanted to make a video testimony for them. But my mother stopped me. She was afraid that I would make the situation worse for them. But by 2020, we still had no news, so she agreed to let me do it. I have since posted some videos. Besides I started drawing caricatures as another way to draw attention.

ارشات عبدل احد: به دنبال سرخوردگی و شوک اولیه ناشی از خبر بازداشت پدر و برادرم، نمی دانستم که چه کاری باید انجام دهم. تنها امید داشتم که آنچه اتفاق افتاده بود، حقیقت نداشته باشد. پس از گذشت دو سال بی خبری از آنها، تصمیم گرفتم که یک شهادت ویدئویی در بیان آنچه بر آنها گذشته تهیه نمایم. ولی مادرم مرا از این کار باز داشت. او بیم آن را داشت که مبادا این کار اوضاع را برای آنها وخیم تر کند. ولی سال 2020 رسید، و ما همچنان هیچ خبری از آنها دریافت نکردیم، بنابراین او درنهایت با انجام این کار موافقت نمود. از آن زمان تا کنون من چندین ویدئو پست کرده ام. بعلاوه به عنوان راهی دیگر برای جلب توجه، شروع به کشیدن کاریکاتور کردم.

این ویدئو یکی از درخواست های ارشات برای آزادسازی خویشاوندانش در یوتیوب می باشد: