در ژاپن رقصیدن در مکان و زمان نامناسب می‌تواند شما را به دردسر بیندازد.

طبق قوانین ژاپن، برای رقصیدن در اماکن عمومی مجوز لازم است. باشگاه‌ها و سالن‌های بدون مجوز رقص، گاه و بیگاه با بازرسی ناگهانی پلیس مواجه می‌شوند. بر اساس قانون مشاغل تفریحی (به زبان ژاپنی “فوایهو”)، لازم است که مکان‌های عمومی قبل از ساعت یک صبح درهای خود را ببندند. مکان‌هایی که بدون مجوز میزبان رقص در تمام طول شب هستند، مکان‌های غیر قانونی به شمار می‌روند.

در این کشور جزیره‌ای که عرضه‌کننده دی‌جی‌ها و بهترین بلندگوها مانند وستکس، اکای و پاینیر و دارای باشگاهای  پرشور شبانه است، با میهمانی و رقصیدن مردم مخالفت می‌شود. 

 به همین دلیل آن‌ها یک کمپین به نام “Let's DANCE”  “بیا برقصیم” راه انداخته‌اند. “Let's DANCE ” یک درخواست مردمی است مبنی بر این عقیده که رقص و رقصیدن نباید از طریق قانون محدود شود. تشکیل دهندگان این کمپین موفق به جمع‌آوری بیش از ۱۵۰.۰۰۰ امضا به طرفداری از این درخواست شدند، که از نمایندگان مجلس ژاپن تقاضای تجدید نظر در این قانون کردند. این درخواستنامه در روز ۲۰ ماه مه‌ ۲۰۱۳، به قانون گذاران مجلس ژاپن ارائه شد.

 

حمله‌های ناگهانی و دستگیری‌ها 

این قانون به دلیل جلوگیری از فحشا در کلوپهای رقص در سال ۱۹۴۸ میلادی به تصویب رسید.

در پسایند جنگ جهانی‌ دوم، در سال ۱۹۴۵، دولت ژاپن یک سیستم کنترل‌شده برای شغل تن‌فروشی ایجاد کرد تا بتوانند به نیروهای متفقین که در ژاپن پایگاه داشتند خدمات جنسی‌ ارائه بدهند و با تبلیغی با عنوان “خواستار رقاصان کاباره برای کافه‌ها و میخانه‌ها” به استخدام زنان پرداختند. یک سال بعد ارتش آمریکا فرمان منع حضور اعضای نظامی در این مکان‌ها را صادر کرد که منجر به بیکاری ناگهانی هزاران زن شد که برای کسب درآمد شروع به تن‌فروشی در مکان‌های دیگر کردند.

چنین شد که قانون گذاران به مکان‌های رقص به دیدگاه سرچشمه تن‌فروشی پنهانی‌ نگریستند، و از طریق قانون به محدود کردن این مکان‌ها پرداختند. پس از آن، این قانون چندین بار مرور شد.

 باشگاه‌های شبانه برای سال‌ها این قوانین را نادیده گرفتند، و مشکلاتی مانند تعلیقات فصلی و دستگیری‌ها و بعضی‌ اوقات بستن باشگاها را تحمل کردند. اما در سال‌های اخیر، در کانسای  که از نظر جمعیت دومین منطقه ژاپن است و در واقع در مرکز غربی جزیرهٔ اصلی‌، هنشو، است، پلیس شروع به برخورد جدی و کنترل بیشتر باشگاه‌ها کرده است.

 مجله موسیقی الکترونیکی Resident Advisor صحنه از بین رفتن باشگاها را در ماه ژانویه ۲۰۱۲ اینگونه توصیف کرد:

 زمانی‌ که فشار روی صاحبان باشگاها برای رعایت مقررات در سال ۲۰۱۱ برای داشتن مجوز یا دستگیر شدن بیشتر شد موجب افزایش تعطیلی باشگاه‌های شبانه شد. باشگاهای معروف مانند Triangle و Joule جریمه شده و مجبور به توقف کسب شبانه‌شان شدند. 

 فقط چند ماه بعد در آوریل ۲۰۱۲  پلیس در ساعت ۱۰ شب به باشگاهی به نام نون، به اتهام “رقصیدن عموم در مکان بدون مجوز” حمله ناگهانی کرد. با بسته شدن در این باشگاه، پلیس موجب خشم مردم و هنرمندانی شد که ناگهان پی‌ به قدرت بیش از اندازه مقامات بردند که قادرند در باشگاه‌های بدون مجوز را بدون داشتن حکم ببندند.

 این خشم مردمی موجب به بوجود آمدن یک جشنواره چهار روزه تحت عنوان “نجات باشگاه نون” روزه به منظور دادخواست حق برپا کردن بزم و سرور از طرف ٩٠ هنرمند و دی‌جی شد.

http://youtu.be/jphsxjsKjZc

 

یک گروه فیلمساز از این جنبش استفاده کرده و در حال ساختن یک فیلم مستند است که به موضوع محدودیت و مقررات رقص می‌پردازد. این فیلم‌سازان از طریق یک سایت اینترنتی سرمایه گذاری مردمی، به منظور پرداخت پاداش به هنرمندان و موسیقی‌دانان در ازای استفاده از حق نشر آنها، طالب پشتیبانی مالی‌ هستند. مردم می‌توانند تا ۱۴ ماه ژوئیه از طریق این سایت اینترنتی کمک‌های خود را اهدا کنند. 

آیا باشگاه روها شرور هستند؟

در ۲۶ ماه مه‌، یکی‌ از بزرگ‌ترین باشگاه‌های شبانه توکیو به نام رستوران ونیتی، در معرض یک حمله ناگهانی پلیس قرار گرفت و سه نفر دستگیر شدند.

از نظر موسیقیدان راک و یک نماد پانک، اکیهیرو نمبا (@AKIHIRONAMBA)، مقررات رقص یک فشار مضحک بر روی جوانان است. او در توییتر چنین نظری داد:

@AKIHIRONAMBA:
ダンス規制法。いつの時代も悪者にされんのは若者でさ。やっぱいつの時代も、体制は若者のパワーを恐れてるんだよ。って事は若者が本気になったら凄いって事なんだよ。

نگاهی‌ به مقررات رقص بیندازید. آن‌ها همیشه روی جوانان فشار می‌گذارند و آنها را شرور می‌شمارند. حکومت همیشه از قدرت جوان وحشت دارد، از قدرت جوانان …. به کلامی‌ دیگر، وقتی‌ جوانان به چیزی واقعا علاقه داشته باشند خرابکار می‌شوند.

برای یک جامعه شناس جوان و کاندید مدرک دکترا، نریتشی فرویچی، این مشکل مربوط به سیاست‌های دولت در زمینه فرهنگ است:

@poe1985
児童ポルノ禁止法改定案によるアニメや漫画の表現の自由規制問題、風営法によるダンス規制問題、消防法によるライブ規制問題。文化を潰そうとしている人たちのいう文化立国、クールジャパンって何なんだろうね。

من در مقررات گذاری، گرایشی در سرکوب کردن ابراز دیدگاه فرهنگی‌ می‌بینم. مانند؛ لایحه برای مرور قانون ضد پورنوگرافی کودکان که آزادی نظر را در کارهای هنری کارتونی محدود می‌کند، محدودیتهای مقرارت رقص که در قانون مشاغل تفریحی لحاظ شده و قانون سازمان آتشنشانی که برای سالن‌های نمایش‌های زنده محدودیت ایجاد می‌کند. درحالیکه تاجران این کشور باور دارند که می‌توانند فرهنگ ژاپنی را به عنوان یک کسب با محتوا به کشورهای خارجی‌ عرضه کنند. من منظور آن‌ها را نمی‌‌فهمم. 

در حالی‌ که مدافعان در تلاش برای ترویج فرهنگ سالم باشگاه‌های شبانه هستند، یک گروه موسیقی هاردکور زیرزمینی، دون فور ریلایز (@down4realize)، نگرانی‌ خود را از ترویج فرهنگ باشگاها تحت عنوان سرگرمی سالم ابراز داشته و آن را متناقض با شور و شوق این مکان‌ها می‌داند که باعث متفرق شدن بعضی‌ از شخصیت‌های خاص می‌شود. او منظور خود را چنین بیان کرد:

@down4realize:
クラブをなくさないために、モラルを守ること。間違いなくそれも大事、一般市民に理解してもらうためにもそういう努力が必要。だけど何の危険性もないクラブが果たして魅力的？ルールからはみ出てしまう奴らがいていい場所でもあるはず。健全なクラブ。それはもはやクラブの意味あるのか？

من می‌فهمم که مهم است که خوب و اخلاقی‌ رفتار کنیم، علاوه بر این، من از مردم می‌خواهم که فهمی‌ در مورد فرهنگ باشگاه‌ها ایجاد کنند تا بتوانیم جلوی بسته شدن باشگاه‌ها را بگیریم. آیا واقعاً ما می‌خواهیم تمام باشگاها خوب و سالم باشند؟ من فکر نمی‌کنم!

آیا اگر باشگاه‌ها بخش شرور خود را از دست بدهند دیگر آن جذابیت را خواهند داشت؟ آیا دیگر جایی برای یاغیان و قانون‌شکنان که در حاشیه جامعه زندگی‌ می‌کنند باقی‌ می‌ماند؟ آیا “باشگاه‌های” سالم و بی‌خطر تصور شده، همچنان باشگاه باقی می‌مانند؟