سلما الداتی با شوهرش در تعطیلات در مصر علیا

سلما الدالی  وقتی‌ که برای مجوز اقامت شوهر بریتانیایی خود اقدام کرد ناگهان از خواب غفلت بیدار شد. وقتی‌ که کاغذ بازی‌های درخواست اقامت او را انجام می‌داد، متوجه شد در حالیکه مردان مصری می‌توانند هویت ملی‌ خود را به همسرانشان انتقال بدهند، زنان مصری چنین حقی‌ را ندارند.

این کاربر توییتر و مجری تلویزیون خشم خود را در تویتر ابراز کرد و عهد بست تا وقتی‌ که این قانون تغییر داده شود خواهد جنگید.

در دنیای امروز، حدود ۲۳۰ میلیون مهاجر بین المللی یا کسانی‌ که بیرون از کشور خود زندگی‌ می‌کنند وجود دارند. ماده ۱۳ اعلامیه جهانی‌ حقوق بشر از یک طرف ذکر می‌کند که همه آزادی تغییر مکان و حرکت در  میان مرزهای هر کشوری را دارند، و از طرف دیگری بیان می‌کند که همه حق ترک هر کشوری، از جمله کشور خودشان را دارند. اما تریسا هیتر نظر داد که این اعلامیه در برابر حق ورود اشخاص به هر کشوری ساکت است. و این در را برای دولت‌ها باز گذاشته که روش‌های تازه‌ای برای  محدود کردن ورود به داخل مرزشان بر جای بگذارند و مردمی که می‌خواهند به آنجا نقل مکان کنند باید با این محدودیت‌ها روبرو شوند.

در حالی‌ که پناهندگان کمتر از ۱۰ درصد از مهاجران جهانی‌ را تشکیل می‌دهند، رسانه‌ها همچنان در بیان درست تفاوت مهاجران اقتصادی و پناه جویان ناموفقند. ضمنا بر اساس القائات رسانه‌ها عمدتا مهاجرت را یک حرکت یک‌طرفه از کشور‌های جهان سومی‌ به کشورهای جهان اولی‌ تصور می‌کنند و به ندرت برعکس است.

الدالی داستان خود را در تویتر اینگونه به اشتراک گذاشت:

قانون الجنسية المصري الذي يعطي الرجل الحق في منح زوجته الأجنبية الجنسية المصرية و يمنع هذا الحق عن الزوجة المصرية، قانون جاحد و ظالم و قبلي

— Salma el Daly (@salmaeldaly) March 23, 2015

قانون هویت ملی‌ در مصر که به مردها حق دادن هویت خود را به زنان خارجی‌شان می‌دهد و این حق را برای زنان مصری نقض می‌کند، یک قانون ناعادلانه و قومی است.

سلما الدالی ۲۳ مارس ۲۰۱۵

سلما برای چندین روز به صحبت در توییتر در مورد این موضوع ادامه داد، و در یکی از توئیت‌های خود عهد بست که از جنگیدن برای تغییر این قانون دست برنخواهد داشت.

ما هم تصمیم گرفتیم که چند سوال از او بپرسیم، و به او این فرصت را بدهیم که در مورد این موضوع، بدون محدود شدن بدلیل حداکثر حد کلمه در توییتر، صحبت کند.

صداهای جهانی‌ آنلاین: آیا شما زندگی‌ خود و شوهرتان را در مصر آسان‌تر تصور می‌کنید اگر او ملیت مصری بگیرد؟

Salma: My British husband and I decided to stay in Egypt for the time being because I don't want to leave my homeland country. I think that my life with my husband will be much easier if I can give him the Egyptian nationality. Also, I think the life of our future child will be much easier and they will be able to gain more rights!

من و شوهر بریتانیاییم تصمیم گرفتیم که در حال حاضر در مصر بمانیم. به‌دلیل اینکه من نمی‌خواهم وطنم را ترک کنم. من فکر می‌کنم که زندگی‌ من با شوهرم بسیار آسانتر خواهد بود اگر من بتوانم به او ملیت مصری بدهم. همچنین فکر می‌کنم که زندگی‌ فرزند آینده ما بسیار آسان‌تر خواهد بود، و آنها از حقوق بیشتری برخوردار خواهند بود.

صداهای جهانی‌ آنلاین: اگر مردها در مصر  اجازه دادن ملیت خود را به زنانشان  نداشتند آیا شما هنوز برای حق هر دو جنس می‌جنگیدید؟ یا هدف اصلی‌ شما برابری است؟

Salma: Well, let's take it step by step. It's a clear inequality issue now, giving rights to men and taking them from women. The nationalities laws of the country are being sexiest! If both genders were not allowed to give nationality it would have been a different fight, a fight against the laws of purity!

خوب، بیایید یک قدم به عقب برداریم. در حال حاضر این یک موضوع نابرابری واضحی است، به مردان حقی‌ را می‌دهد که از زن‌ها می‌گیرد. قوانین هویت ملی‌ کشور تبعیض جنسی‌ دارد! اگر هر دو جنس اجازه انتقال هویت ملی‌ را نداشتند، آن موقع خیلی‌ تفاوت داشت، جنگی بود بر ضد قوانین خلوص (کتاب مقدس)!

الدالی اضافه کرد که این فقط یکی‌ از قوانینی‌ است که زنها بر اساس آن حق برابری ندارند. او قانون خلع را مثال زد که بر اساس آن یک زن می‌تواند بعد از گذشتن از همهٔ حق و ادعای مالی‌ بر ضد شوهرش و حق خود بر خانه خانوادگی‌شان، تقاضای طلاق کند. او ادامه داد: ” سالها و سالها را در دادگاه‌های طلاق تلف می‌کنید و زندگی خو را متوقف می‌کنید ویک انتخاب به شما داده می‌شود که همه چیز را از دست بدهید تا آزادیتان را بدست بیاورید! یک معامله خیلی‌ بد!” در سمت دیگر، قانون دیگری است که یک مادر طلاق گرفته می‌تواند ازبچه‌هایش تا سن معینی‌ نگهداری کند و پدر فقط به ندرت می‌تواند بچه‌ها را ملاقات کند. او متعجب می‌گوید: “اینطور چگونه می‌شود رابطه عادی و سالمی بین کودک و پدر به وجود بیاید؟”

بالاخره، ما از دنیای آرزوهایش پرسیدیم و اگر چیز دیگری می‌خواهد به حرف‌هایش اضافه کند.  او بعد از اینکه به شوخی‌ گفت که دنیای آرزوهایش ویزاهای ارزانتر دارد، اضافه کرد:

I have a separate issue that I would like to address based on the hundreds of responses that I received on Twitter. Many of them where judging my future child's loyalty! Many of the responses claimed that children are usually loyal to their father's country of birth, and it really fascinates me how we think that loyalty must be inherited! Also, it was really sad to see that many people find inequality something very normal, and they pretty much support it! You will be surprised with the excuses they would give you.

 موضوع دیگری هست که بعد از صدها پاسخی که در توییتر گرفتم دوست دارم در موردش حرف بزنم. خیلی‌ از آنها وفاداری کودک آینده مرا زیر سوال بردند! خیلی‌ از پاسخها ادعا می‌کنند که  کودکان اصولا به سرزمین تولد پدرشان وفادار هستند و این خیلی‌ مرا متحیر می‌کند که ما باور داریم وفاداری چیزی است که باید به ارث برده شود! و خیلی‌ ناراحت‌کننده است که ببینیم خیلی‌ از مردم نابرابری را چیزی خیلی‌ عادی می‌بینند، و در واقع از آن پشتیبانی میکنند! شما از بهانه‌هایی که آنها می‌آو‌رند خیلی‌ متعجب خواهید شد.