دنیلسون و دوستان نوجوانش روز یکشنبه یکدیگر را در مکانی که مخصوص جماعت بولیویایی ساکن سائوپائولو است ملاقات می‌کنند، عکس از: Agência Pública

[این مطلب به قلم Alice Riff and Luciano Onça اولین بار در تاریخ ٢٧ سپتامبر در Agência Pública منتشر شده است. عنوان مقاله “صددرصد بولیویایی، رفیق” است.]

دنیلسون مامامی ١٥ ساله در یک ناحیه مرکزی شهر سائوپائولو به نام بوم‌رتیرو زندگی می‌کند. مثل همه نوجوانان هم سن و سالش، آرزویش این است که به دانشگاه برود، شغل خوبی داشته باشد، مادرش به او افتخار کند، ازدواج کند و بچه‌دار شود. او در مدرسه دولتی João Kopcke درس می‌خواند که تنها چند متر از ایستگاه متروی Júlio Prestes فاصله دارد. او دوست دارد دوست دخترش را ببیند و در کنار دوستانش آهنگ‌های رومانتیک و هیپ‌هاپ بخواند. اما دنیلسون که به “چوکو” معروف است در کنار یک‌سوم هم‌مدرسه‌ای‌هایش، متولد بولیوی است. او از ٩ سالگی در برزیل زندگی کرده است. مثل او، هزاران نوجوان بولیویایی یا بچه‌های مهاجران اهل بولیوی در حال حاضر در شهر سائوپائولوی برزیل زندگی می‌کنند. 

بر اساس تخمین وزارت مهاجرت جمعیت بولیویایی سائوپائولو بین پنجاه تا دویست هزار نفر است. (آماری که قابل تآیید نیست. چون بسیاری از این افراد مهاجران غیر قانونی هستند.) اغلب آن‌ها در کارگاه‌های دوخت و دوز کار می‌کنند که در سرتاسر شهر پراکنده‌اند اما معمولاً در مناطق مرکزی از قبیل براس و بوم‌رتیرو متمرکزند. جامعه بولیویایی‌ها به عنوان بزرگ‌ترین جامعه آمریکای لاتینی ساکن برزیل شناخته می‌شود. در سال ٢٠١٠ زمانی که دولت لولا برای تمامی مهاجران غیرقانونی عفو عمومی صادر کرد در میان ٤٢٠٠٠ تقاضای دریافت تابعیت، ١٧٠٠٠ تقاضا مربوط به شهروندان اهل بولیوی بود.

والدین چوکو پانزده سال پیش در جستجوی کار به برزیل آمدند. او وقتی کودک بود توسط مادربزرگش در لاپاز پایتخت بولیوی نگهداری می‌شد. در همان زمان والدینش تلاش می‌کردند خود را به عنوان خیاط در سائوپائولو تثبیت کنند. وقتی ٩ سالش شد، مادرش که حالا از پدرش جدا شده بود به بولیوی رفت تا او را برای زندگی با خودش به ناحیه بوم‌رتیرو بیاورد. جایی که در یک خانه چند طبقه قدیمی در یک اتاق و در کنار خانواده‌های دیگر اهل بولیوی زندگی و کار می‌کرد. در اتاق نشیمن آن خانه، کارگاه دوخت و دوزی است که بزرگ‌ترها بیشتر وقتشان را به کار در آن می‌گذرانند.

به دنبال شکایت‌هایی که از کارگاه‌ها به دلیل قرار دادن کارگران مهاجر در وضعیت شبیه برده‌ها شد، کارگران خیاط بولیویایی سائوپائولو توجه رسانه‌ها را به خود جلب کردند. اما مستند کوتاه “صددرصد اهل بولیوی، رفیق” در جستجوی روش زندگی نسل دوم بولیویایی‌های ساکن شهر است. علی‌رغم وجود زمینه برخوردهای متعصبانه (که آن‌ها را “سرخپوست” یا “بولیویاس” می‌نامند و در زندگی روزمره با آن‌ها برخوردهای فیزیکی و کلامی می‌شود) آن‌ها از تمایلشان برای ماندن در برزیل و عدم تمایلشان از کار کردن در صنعت دوخت و دوز سخن می‌گویند.   

این ویدئو توسط Pública با همکاری Grão Filmes تولید شده و در چهارمین سری programme Sala de Notícias در Canal Futura به نمایش در آمده است.