پلیس یکی از شرکت‌کنندگان در تظاهرات دموکراسی‌خواهی را دستگیر می‌کند. تظاهراتی که در روزهای اول و دوم ژوئیه در هنگ‌کنگ برگزار شد.

 بسیاری از فعالان دموکراسی‌ خواه در هنگ کنگ در تظاهرات اخیر شجاعت مقابل با پلیس را از خود نشان دادند. در واقع بیش از ۵۰۰ نفر با خودداری کردن از خاتمه به اعتصاب‌شان، در اوایل ماه ژوئیه، در برابر مامورین ایستادند.

ولی‌ بعضی‌ از این افراد در نشان دادن شجاعت از خود در برابر پدر و مادر خود در خانه برای استدلال کردن در مورد اصلاحات سیاسی عاجز هستند.

 نسل قدیم تمایل به حمایت از وضعیت کنونی‌ دارند، آنها باور دارند که تظاهرات و اشغال موجب بی‌ثباتی در مسائل سیاسی و در اقتصاد می‌شود. نسل جوان مصمم به مبارزه برای دموکراسی‌ واقعی هستند، حتی به قیمت قربانی کردن آینده کاری خود. این ضدیت خود را در صحبت‌های دور سفره نشان می‌دهد.

چین به هنگ کنگ وعده داده است که در انتخاب رئیس اجرایی هنگ کنگ در سال ۲۰۱۷ به جای انتخاب از طریق مجلس مشاوره به آن‌ها یک رای مستقیم بدهد، ولی‌ به تایید کاندیداها از طرف مجلس مشاوره پافشاری می‌کند. هنگ کنگ مستعمره پیشین بریتانیا، منطقهٔ ویژه اجرائی چین است که بر اساس ایده “یک کشور، دو سیستم” از حق خود مختاری زیادی برخوردار می‌باشد.

با توجه به اینکه چین “عشق به کشور” را از جمله معیار‌های مهم برای سرپرستان هنگ کنگ می‌شمارد، مطابق بر کاغذ سفید (گزارش معتبر دولتی) که اخیرا منتشر شده است، تظاهر کنندگان شک بر این دارند که تمام کاندید‌ها که هنگ کنگ حق انتخاب از بین آنها را خواهد داشت از طرفداران چین باشند، و رای هنگ کنگ بی‌ تاثیر شود. 

صدها هزار هنگ کنگی به خیابان‌ها ریختند و ۸۰۰،۰۰۰ نفر یک رفراندم غیر رسمی‌ را امضأ کردند، و در آن درخواست حق معرفی‌ کاندیدها را کرده‌اند. گروه جنبش اشغال کنندگان مرکز با عشق و صلح (Occupy Central with Love and Peace  ) عهد کردند که اگر مقامات به درخواست آنها عمل نکنند، مرکز تجاری شهر را هم اشغال خواهند کرد.

با وجود این مخالفت پر سر و صدا، در هفته‌ اخیر دولت هنگ کنگ گزارش خود را در مورد اصلاحات انتخاباتی منتشر کرد، و در آن نتیجه گیری کرد که نظر جریان اصلی بر خلاف حق انتخاب کاندید‌ها از طرف شهروندان است. این گزارش همچنین پیشنهاد می‌کند که تعداد کاندید‌ها را به دو یا سه نفر محدود کنند. 

گروه‌های اجتماعی‌ طرفداران پکن یک اتحادیه بر ضد کمپین اشغال کنندگان مرکز  درست کردند و ادعا کردند که این کمپین اقتصاد شهر را نابود خواهد کرد. آنها توانسته‌اند ۳۸۰،۰۰۰ امضا جمع کنند، و هدف آنها ۸۰۰،۰۰۰ امضا تا آخر هفته است.

نیروگیری هر دو جبهه‌ موجب اختلاف بین خانواده‌ها و دوستان شده است. 

لی فونگ لینگ، یک دانشجو که طرفدار گروه اشغال مرکز است، در مورد ضعف خود در برخورد با بحث‌های سر شام در پلت فرم رسانهٔ شهروندی inmediahk.net توضیح داد. مادرش به او گفت که او به گروهی که بر ضدّ اشغال مرکز امضا می‌گیرند خواهد پیوست، به دلیل اینکه باور دارد که تظاهر‌کنندگان موجب هرج و مرج در هنگ کنگ شده‌اند. در برابر این حرف مادر، خانم لی ساکت می‌ماند. او دشواری ایستادن مقابل پدر مادر خود را اینطور توضیح می‌دهد:

我爸媽雖在香港土生土長，卻是七十年代最窮的那群，沒有受過良好教育，大半生替福建人公司打份牛工。對於他們而言，莫講香港不是什麼，其實人都不算什麼。肚皮話事 […]

他們相信，人就是要學懂「適應環境」，中國大陸有錢，帶領香港經濟發展，人人有飽飯食，還罵委屈是十分折墮。可是，或許不是因為他們大半生這樣事事「屈就」，今天都不會捱到我咁大。難道我今天讀多兩錢書就用民主理論去拋他們，罵他們犬儒？我做不到。也恕我不夠智慧，一次一次都無法把話向他們講明白。

پدر و مادر من با وجود اینکه در هنگ کنگ به دنیا آمده‌اند، از فقیرترین گروه اجتماعی‌ در در دههٔ ۱۹۷۰ بودند. آنها تحصیلات خوبی‌ نداشتند، و تمام عمر خود را در شرکتی، که از طریق چند نفر از استان فوجیان در چین تاسیس شده بود ، کار کرده‌اند. آنها ارزش هنگ کنگ را نمی‌بینند. حتی انسانها در چشم آنها ارزشی ندارند. مهمترین چیز برای آنها سیر نگاه داشتن شکم است.

[…]

آنها باور دارند که مردم باید یاد بگیرند چطور “سازگاری کنند”. در حال حاضر وقتی‌ که چین ثروتمند است، و مایه رشد اقتصادی هنگ کنگ است، مردم در هنگ کنگ سیر هستند و باید در مورد نداشتن حرمت شکایت نکنند. شاید آنها سرزنش‌های بسیاری را در زندگی‌ تحمل کردند، و نتوانستند تمام نیاز‌های مادی من را تامین کنند. حالا که من توانستم تحصیل کنم، آیا باید با آنچه در مورد دموکراسی‌ یاد گرفتم ، جلوی آنها بایستم و از بدبینی آنها انتقاد کنم؟ من نمی‌توانم چنین کاری کنم. لطفا مرا از ناتوانی‌ توضیح افکارم ببخشید.

برای مقابله با مسئلهٔ اختلاف نسل‌ها، یک کاربر ناشناس فیسبوک نامه‌ای به نام “نامه‌ای به پدر و مادر” نوشته که فعالان را تشویق می‌کند که خود را به پدر و مادرشان بشناسانند:

或者你們會打我罵我，但我也必需跟你們誠實，其實我去了七月二日的佔中預演，被拉了。很和平，沒有受傷，也沒有留案底。我很怕說出口，怕家嘈屋閉，怕你們傷心難過。[…]

我愛你們，我也愛香港。我希望你們知道我們不是在搗亂，我希望你們知道我們也是熱愛和平。在這次佔中之前，我們已經做了許多許多。我參加過投票運動，我去過遊行，我試過和平集會，我也寫過無數的意見書。我和很多香港人一樣，都嘗試過很多合法的途徑去表達我們的不滿，但換來的是政府一次又一次的無視。這兩三年，香港市民已退讓妥協得太多。[…]

希望你相信你那個害羞膽小的兒子。

ممکن است شما مرا سرزنش کنید یا حتی کتک بزنید، ولی‌ من باید با شما صادق باشم. من در تظاهرات “اشغال مرکز” در ۲ ژوئیه شریک کردم و دستگیر شدم. این یک عمل صلح آمیز بود. به کسی‌ آسیبی نرسید. و دستگیری من موجب هیچ سابقه قانونی نشد. من از در میان گذاشتن این مسئله با شما هراس داشتم ، به دلیل اینکه نمی‌خواستم موجب یک بحث خانوادگی بشوم و نمی‌خواستم ناراحتتان بکنم.

من هر دو شما را دوست دارم و هنگ کنگ را هم دوست دارم. امیدوارم که بدانید که ما موجب هرج و مرج نیستیم. امیدوارم بدانید که ما به صلح ایمان داریم. پیش از شرکت در “اشغال مرکز” من راه‌های دیگری را امتحان کردم. من در انتخابات [شورای منطقه و شورای مقننه] شرکت کردم، و در راهپیمایی‌های آرام شرکت کردم، من نامه‌های بیشماری به دولت نوشتم. مانند بقیه مردم هنگ کنگ، ما از راه‌های مختلف قانونی سعی‌ کردیم که نارضایتی خود را به گوش دولت برسانیم. دولت  خودش را به حماقت زده است. مردم هنگ کنگ بیش از حد سازش کرده‌اند.

خواهش می‌کنم به پسر کوچک خود ایمان داشته باشید.

یک صفحهٔ فیسبوک به نام “سیاست با خویشاوندان” بحث خانوادگی دیگری را تعریف می‌کند. در آن، پدر و مادر بر این باورند که تمام تظاهرات از طریق نیرو‌های بیگانه تحریک می‌شوند. و موضوع تظاهراتی است که برای تقسیم سرزمین‌های شمال شرقی‌ هنگ کنگ به دو شهر برای ایجاد فضای مسکونی بیشتر است. مخالفان هراس از این دارند که این پروژه ۶۱۴ هکتاری، ، که کمتر از ۹۶ هکتار آن یا ۱۶  درصد برای مکان‌های مسکونی اختصاص داده شده است، موجب از بین رفتن جوامع کشاورزی باقی‌-مانده خواهد شد. 

پدر فریاد می‌زند که پلیس باید همهٔ این “جوان‌های ذلیل” را دستگیر و برای ۱۰ سال زندانی کند. پسر دیگر نمی‌تواند ساکت بماند، و اشک ریزان با استفاده از ماشین حساب به پدر نشان می‌دهد که چطور در این سیستم تبانی بین دولت و شرکت‌های بزرگ او در واقع او ذلیل و بازنده است.

我大學畢業之後如果每月搵萬五蚊，要幾耐先可以儲到首期買一個天水圍ge三百呎單位，之後供樓每個月要供幾多，幾歲先有能力生仔。再講對唔住爸爸，花你咁多錢讀咁多年書，自己都搞唔掂自己，可能要到三十幾歲都仲瀨係屋企痴飲痴食。呢個政府同d商家勾結，塞曬d錢落地產商袋，我地就咁捱法，我真係好嬲好無助。

喊完之後，爸爸靜左好耐，好似有少少動搖

雖然佢好可能繼續相信政府會係東北起樓解決問題，但至少佢宜家覺得d人去示威唔係單純收左美國人錢，無咁憎d示威者。

من به پدرم گفتم: بگذار فرض کنیم که وقتی‌ من فارغ التحصیل می‌شوم حقوق من ماهیانه ۱۵۰۰۰ دلار هنگ کنگی باشد [برابر ۲۰۰۰ دلار آمریکا]. چند سال  طول می‌کشد که من پول پیش‌قصد یک آپارتمان ۳۰۰ فوت مربع در تین شوی وای [ارزانترین محله در هنگ کنگ] را جمع کنم؟ ماهیانه چقدر باید برای وام خانه بپردازم؟ در چند سالگی توانایی مالی‌ برای بچه دار شدن را دارم؟ من از پدرم بخاطر پرداخت اینقدر هزینه زیاد برای تحصیل من عذر خواهی‌ کردم، ولی‌ من از پر کردن شکم خودم هم ناتوان هستم و به احتمال زیاد باید با پدر و مادرم تا سی‌ و چند سالگی زندگی‌ کنم.

دولت با شرکت‌های بزرگ تبانی می‌کند و سرمایه‌های ملی‌ را به جیب شرکت‌های املاک و مستغلات سرازیر می‌کند. ما هم باید مثل برده کار کنیم و احساس خشم و ناتوانایی کنیم. 

بعد از خشم ناگهانی من، پدرم برای مدت طولانی ساکت ماند. بنظر می‌رسد که کمی‌ نگرش او تغییر پیدا کرده است. 

با اینکه او به قبول ادعای دولت مبنی بر این که پروژه توسعه سرزمین‌های شمال شرقی‌ مشکل کمبود زمین را حل میکند ادامه می‌دهد، اما دیگر نمی‌گوید که آمریکا به تظاهرکنندگان پول می‌دهد، و با کینه کمتری به شرکت کنندگان در تظاهرات می‌نگرد.

.

  یک پیروزی کوچک، شاید بی‌تاثیر باشد، ولی‌ پیروزی‌های کوچک میتواند اثری داشته باشد، حتی اگر نه‌ برای آینده هنگ کنگ، ولی‌ حداقل برای آینده شام‌های خانوادگی در هنگ کنگ.