یک بی‌خانمان در بانکوک. Image from Flickr user mikecogh CC BY-SA 2.0

طبق بررسی یک گروه خیریه به نام بنیاد ایساراچون (Issarachon)، آمار بی‌خانما‌ن‌های خارجی در تایلند رو به افزایش است. طبق برآورد این‌ گروه، حدود 200 بی‌خانمان خارجی در این کشور وجود دارد. ناتی سراواری، یکی از اعضای این گروه، از مشاهداتش می‌گوید:

در پاتایا می‌بینمشان که در زباله‌های جلوی مک‌دونالد دنبال چیزی برای خوردن می‌گردند، و دوروبر رستوران‌ها پرسه می‌زنند و از مردم گدایی می‌کنند.

پاول گریگان، یکی از ساکنان خارجی تایلند، دلایل احتمالی افرادی که به بی‌خانمانی کشیده می‌شوند، را این‌گونه حدس می‌زند:

من هم، مثل خیلی‌های دیگر قبل از خودم، به اشتباه فکر می‌کردم مشکلات من مربوط به محیط زندگیم است و با زندگی در جای جالب و متفاوتی مثل تایلند روبه‌راه خواهم شد. این‌طور نبود. زندگی من به سمت یک سقوط آزاد رفت و من به احتمال قوی، اگر کمک مردم تایلند و معبد تامرکابوک نبود تا الان مرده بودم. من خیلی راحت می‌توانستم یکی از این بی‌خانمان‌های خارجی در تایلند باشم.

ما، به محض این‌که پایمان را از هواپیما پایین می‌گذاریم می‌فهمیم استانداردهای همیشگی ما دیگر کار نمی‌کند. واقعیت این‌ست که از آن‌جایی که ما قوانین فرهنگی تایلندی‌ها را درک نمی‌کنیم، به اشتباه فکر می‌کنیم اصلا قوانینی وجود ندارد.

او از سفارت‌خانه‌های خارجی خواست که به شهروندانشان بیشتر کمک کنند:

خارجی‌های بی‌خانمان، انسان‌هایی هستند که با زندگی، دست و پنجه نرم می‌کنند. نیاز به دلسوزی و کمک دارند. سفارتخانه‌ها و کنسول‌گری‌های خارجی باید به مردمشان کمک کنند و برایشان محل اقامت امن و غذا فراهم کنند تا زمانی که این افراد سر پای خودشان بایستند و یا به کشورشان برگردند. مطمئنا نباید پایان کارشان، زندان رفتن و انتظار برای دیپورت شدن باشد.

اما به گزارش رئیس پلیس گردشگری پاتایا (Pol Lt Col Aroon Promphan)، سفارت‌خانه‌های خارجی، معمولا رغبتی برای کمک به مردمشان که بی‌خانمان شده‌اند ندارند:

من گاهی بهشان [کارکنان سفارت] اطلاع می‌دهم که شهروندانشان مشکلات روحی دارند و یا بی‌پول مانده‌اند. از آن‌ها می‌پرسم که چه کاری می‌توانند برای مردمشان انجام دهند. معمولا جوابی که می‌شنوم این است: “شما مجبور نیستید کاری برایشان انجام دهید. ما در قبال این افراد مسوول نیستیم.”

در گزارشی که توسط گروه خیریه تهیه شده، آمده است که بسیاری از بی‌خانمان‌های غیربومی، توسط شرکای [پارتنرهای] تایلندی خود رها شده و با مشکلات عدیده ویزا و پاسپورت مواجهند:

درست است که وضعیت بی‌خانمان‌های خارجی تاسف‌برانگیز است اما جای شگفتیست که چرا آن‌ها نتوانستند اوضاع خودشان را همان اول کمی راست و ریست کنند. برای خارجی‌ها خریدن یک جایی برای خودشان یا اجاره بلند مدت جایی  به‌راحتی امکان‌پذیر است و نیازی به وجود پارتنر یا همسر تایلندیشان برای مدارک لازم ندارند. هم‌چنین شاید پروسه ویزا عذاب‌آور و سخت باشد ولی باز هم بسیار آسان‌تر از اینست که بگذارند ویزا و پاسپورتشان منقضی شود و دیگر گزینه‌های زیادی برای انتخابشان باقی نماند.

بلاگر بانکوکی امیدوار است که مقامات با بازنگری در قوانین محلی، بتوانند از خارجیان در کشورشان بیشتر محافظت کنند:

بی‌شک، این بی‌خانمان‌ها به دلیل شرایط موجودشان، به سمت مشروب‌خواری بیشتر کشیده می‌شوند، در صورتی‌که این وضعیت کاملا قابل پیشگیری است. این مقاله ادامه پیدا می‌کند و در نهایت به قوانین اشاره می‌کند و این‌که خارجی‌ها در تایلند، از حمایت قانونی کمی برخوردارند و پروفسوری در دانشگاه شمال غربی کشور اعتقاد دارد که قوانین برای حمایت از حقوق خارجیان، نیاز به بازنگری دارند.

امیدواریم که نهاد قدرت نیز با ما موافق باشد.

بانکوک‌پست، کامنت‌ها و نظرات جالب مربوط به مواجهه با این موضوع منتشر کرده است. به عنوان مثال، قضاوت‌ها حاکی از آن بوده که یک‌جور”نژادپرستی قانونی علیه همسران خارجی” در تایلند است:

شهروندان خارجی مقیم تایلند (منظورمان توریست‌ها / دیپلمات‌ها / تجار موقتی نیست) از حمایت کافی برخوردار نیستند. برعکسِ آمریکا و جاهای دیگر، همسران اتباع تایلندی حقوق و آزادی‌های محدودی دارند. همان حقوق کم نیز به شیوه‌ای ناعادلانه مشروط شده است؛ بدون اجازه نمی‌توانند دوباره وارد تایلند شوند و هزینه مهر ورودی بسیار بالاست. اگر مانده حساب کمتر از 40000 بت باشد اقامتشان غیرقانونی محسوب می‌شود. اجازه اقامت باید هرسال تمدید گردد که می‌تواند در هر زمانی و بدون ذکر دلیل قانع‌کننده‌ای فسخ گردد. محیط و شرایط مساعدی برای شروع یک زندگی خانوادگی برای یک زوج وجود ندارد. یک‌جور تبعیض نژادی قانونی علیه همسران خارجی وجود دارد. کارت اقامت دایم به شدت گران، سخت و مشروط به دست می‌آید و به راحتی و بدون دلیل موجه قابل فسخ است. شانس با همه یار باشد!

بانمبک (Banmebkk) اظهار داشته که دولت تایلند با خارجی‌های بی‌خانمان، برخورد درخور و عادلانه‌ای داشته است:

تایلندی‌ها خیلی هم با بی‌خانمان‌ها خوبند. بیشتر پلیس‌ها کاری به کارشان ندارند. در بسیاری از کشورهای جهان اول، پلیس بی‌خانمان‌ها را با پاسپورت‌های تاریخ گذشته، دستگیر و بازداشت می‌کند و آن‌ها را به کشورانشان برمی‌گرداند.

onlyasking از موقعیت‌های متفاوت خارجی‌های بی‌خانمان می‌گوید:

برای بررسی کلی این مشکل، تنها بررسی از یک جهت اشتباه است. برخی از اروپا فرار می‌کنند و به این‌جا می‌آیند که نجات پیدا کنند درحالی‌که هیچ درآمدی ندارند. برخی دیگر با پول می‌آیند اما پولشان را این‌جا حیف و میل می‌کنند و از دست می‌دهند. بعضی‌ها هم درآمدشان بسیار کم است، آن‌قدری نیست که بتوانند به کشورشان برگردند اما آن‌قدری هست که بتوانند این‌جا زنده بمانند. حتی کسانی را هم داریم که ویزایشان پانزده سال است که منقضی شده. در تمام این موارد کشور خودشان باید مسوول باشد نه تایلند.

آپنا (upena) معتقد است دولت تایلند، اجباری برای کمک به تمام بی‌خانمان‌های خارجی ندارد:

ببخشید دوستان، به عنوان مهاجری که سه سال گذشته، تایلند زندگی کرده‌ام، از سال 1973 هم تایلند آمده‌ام و تایلند کار کرده‌ام باید بگویم که من به هیچ عنوان احساس هم‌دردی با افرادی که نمی‌توانند از پس خودشان بربیایند ندارم. آن‌ها قبل از آمدن، قوانین را می‌دانند و دولت تایلند در قبالشان مسوول نیست. در چنین شرایطی بهتر است که با خانواده‌شان تماس بگیرند و یا از سفارت‌خانه‌شان کمک بخواهند.

چم-زم (Chem-Zam) از همه می‌خواهد برای کمک به بی‌خانمانان منتظر دولت و یا انجمن‌های خیریه نمانند:

به عنوان یک خارجی در تایلند، می‌توانم بفهمم که چقدر زندگی در شرایط سخت مالی، بدون خانواده، و بدون منبع درآمد می‌تواند سخت باشد. من فکر می‌کنم هر کسی می‌تواند به غریبه بی‌خانمانی که دچار چنین مشکلی‌ست کمک کند و لزوما نباید منتظر کمک خیریه یا دولت بود.