“مویی برای امیدواری” که در سال ۲۰۰۳ توسط موسسه خیریه کودکان سرطانی پایهگذاری شده، رخدادی است در سنگاپور که در آن مردم موهای خود را میتراشند تا آگاهی از سرطان را افزایش دهند و برای این خیریه پول جمع کنند. هدفهای این گروه در متن زیر شرح شده:
- ایجاد آگاهی از سرطان کودکان در سنگاپور
- اطلاع به کودکان سرطانی و خانواده آنها که در مبارزه با این بیماری تنها نیستند
- ثابت کردن به این کودکان که اشکالی ندارد که تاس باشند
- جمع کردن خیریه برای کمک به کودکان سرطانی و خانواده آنها
- تشکیل دادن یک اجتماع برای پشتیبانی از کودکان سرطانی و خانواده آنها
سر تراشیده شده “نمادیست از درک مشکلات کودکان سرطانی”. در سال ۲۰۰۳ فقط ۹ نفر داوطلب به انجام این کار شدند، ولی در ۲۰۱۲ تعداد شرکت کنندها بیش از ۶۰۰۰ نفر بود.
کوین وی، که به تازگی سر خود را تراشیده، میگوید:
سرطان نباید معنی مرگ بده. ما میتونیم با پشتیبانی از این برنامه سهم خودمون رو انجام بدیم. تعداد زیادی از بچهها هستند که به کمک ما احتیاج دارن و ما میتونیم یه تغییر ایجاد کنیم.
پاتریک کوه در این کمپین در هفت سال گذشته شرکت کرده است:
من کسانی رو میشناسم که سرطان دارند و در حال درمان اون هستند. ولی همه اونها موی خودشونو از دست نمیدن. مطمئنأ اونها به کمک مالی احتیاج دارند، چون درمان سرطان ارزون نیست. من سرم رو میتراشم تا به بچهها نشون بدم که اشکالی نداره تاس باشن. واقعاً تاس بودن هیچ مشکلی نیست. دلیل دیگری که من موهام رو میتراشم اینه که بتونم به کودکان سرطانی و خانواده اونها از نظر مالی کمک کنم. والدین من هم چندین سال پیش گرفتار سرطان شدن و خدا رو شکر درمان یافتند.
اینها عکسهایی از این رخداد در ماه پیش هستند:
عکس از صفحه فیسبوک “مویی برای امیدواری”
عکس از صفحه فیسبوک “مویی برای امیدواری”
عکس از صفحه فیسبوک “مویی برای امیدواری”
اتفاقی بعد از برنامه افتاد که به گونهای بحثانگیز بود. تعدادی از زنانی که سر خود را تراشیده بودند، با درخواست مدیر مدرسه، مجبور به استفاده از موی مصنوعی در محیط مدرسه شدند. مدیر گفت بود که طبق قوانین مدرسه، داشتن ظاهر “پانک، غیر زنانه، و یا مدل موی شلخته” ممنوع است.
آلفرد دادول از کارمندان مدرسه درخواست دارد که قوانینی که مانع از آزادی بیان و سیما میشوند را تغییر دهند:
چرا سنگاپوریها نمیتوانند آزادانه ظاهر خود را انتخاب کنند؟ آیا باید محدودیتهایی در این مورد هم باشد؟ آیا یک نوجوان که سر خود را تراشیده یا موهای خود را رنگ کرده تاثیر بدی روی هم کلاسیهایش میگذارد؟
شاید وقت این است که آموزش و پرورش نگاهی دوباره به اهمیت یونیفرمها بیاندازد و به بچههای مدرسه اجازه دهد تا چیزی که میخواهند بپوشند و آن طور که میخواهند موی خود را درست کنند.
استفانی یونتیو نامهای در رابطه با این موضوع به آموزش و پرورش نوشت:
جناب وزیر، هدف من از نوشتن این نامه ابراز نگرانی از وضعیت سیستم آموزشیمان است. من نگرانم که این نوع قوانین تکنوکراتی در ذهن مربیان ما حک شده باشد. امیدوارم که این یک رخداد اتفاقی باشد، نه یک نمایشگر از سیستم آموزشی ما.
امّا یک شخص ناشناس در کامنت خود به نکته مهمی اشاره کرد: اینکه این دختران پیش از داوطلب شدن برای تراشیدن موی سر خود، قول دادند که از موی مصنوعی استفاده کنند.
قول، قول است. اگر فقط به خاطر اینکه فکر میکنی کار درست را انجام میدهی، قول خود را بشکنی، چه چیزی را به نسل آینده نشان میدهی؟ شاید وقتی امروز موضوع شکستن قول باشد، موضوع فردا شکست قانون باشد.
گریس چوا، از واکنش کارمندان مدرسه انتقاد کرد:
آیا تاس بودن نشانگر پانک بودن یا شلخته بودن است؟ چه کسی مشخص میکند که چه نوع ظاهری زنانه است؟
حتی اگر آنها قوانین مربوط به مدل موهای “زنانه” را شکسته باشند، تو نباید اعتراض کنی زیرا هدف از این کار، انجام یک کار خیر است.
کمی رحم نشان بده. قوانین ثابت هستند ولی ذهنهای ما نه.
BlackValkyrie7 از تمام شرکت کنندگان در برنامه “مویی برای امیدواری” قدردانی کرد:
کسانی که موی سر خود را برای این برنامه تراشیدند، لایق احترام و قدردانی هستند، مخصوصاً دختران. حقیقتش را بخواهید هر کسی قادر به مشارکت تا آن مرحله نیست. من هیچ وقت اگر حق انتخاب داشتم این کار را انجام نمیدادم. من درد از دست دادن مو را درک میکنم، زیرا قبلا آن را تجربه کردهام. به همین دلیل است که باور دارم این داوطلبان خیلی شجاع هستند. این کاریست که هر کسی نمیتواند انجام دهد.
آفرین به آن داوطلبان شجاع!